Οι δύο πολιτικοί Αρχηγοί που μίλησαν προηγουμένως, ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος, απευθύνθηκαν σε εμάς, τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και μας ζήτησαν να κοιτάξουμε τους ψηφοφόρους μας στα μάτια και να μην στηρίξουμε τις επιλογές της Κυβέρνησης.

Εγώ, επειδή κοιτάζω τους συμπολίτες μου στα μάτια, απαντάω, τουλάχιστον όσον αφορά τον εαυτό μου. Γνωρίζουμε πολύ καλά την κατάσταση που υπάρχει στη χώρα. Γνωρίζουμε πολύ καλά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία, η οποία έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής της. Γνωρίζουμε πολύ καλά όμως και τους κινδύνους που απειλούν την πατρίδα μας, εάν δεν προχωρήσει και δεν ολοκληρωθεί αυτή η μεγάλη προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη από την Κυβέρνηση.

Και επειδή γνωρίζουμε πολύ καλά αυτούς τους κινδύνους, γι αυτό το λόγο δεν κάνουμε πίσω από την ευθύνη μας. Θα προχωρήσουμε μπροστά γιατί μοναδική μας επιδίωξη είναι να βγει η χώρα από την κρίση και να δουν οι συμπολίτες μας καλύτερες μέρες. Αυτή είναι η απάντησή μας.

Έρχομαι τώρα στο σχέδιο νόμου που συζητάμε. Την περίοδο πριν τις εκλογές, θέταμε ως βασικές προτεραιότητες την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ανάπτυξη -που θυμίζω ήταν τότε σχεδόν απαγορευμένη λέξη- και υποστηρίζαμε ότι οι οριζόντιες περικοπές χωρίς αναπτυξιακές δράσεις και χωρίς την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών, θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, που με τη σειρά της θα επιδεινώσει τα ελλείμματα και θα αυξήσει ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος.

Ως αντίδοτο σ’ αυτή την λανθασμένη πολιτική, προτείναμε τις αποκρατικοποιήσεις και στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Και μιλούσαμε επίσης για την αλλαγή του φορολογικού συστήματος και για την καταπολέμηση της δημόσιας σπατάλης.

Αυτά κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι, αποτελούν σήμερα τις βασικές   προτεραιότητες του προγράμματος που εφαρμόζει η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από το νομοσχέδιο που συζητούμε.

Όλα όσα ακούστηκαν προηγουμένως σ’ αυτή την Αίθουσα, για εγκλήματα, για σκάνδαλα, για ξεπούλημα και ίσως ακουστούν και άλλα στη συνέχεια της συζήτησης, μπορεί να είναι καλά για να εκτοξεύονται ως πολιτικά πυροτεχνήματα. Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή και είναι πολύ συγκεκριμένη.

Ο μοναδικός τρόπος για να επιστρέψει η ανάπτυξη στη χώρα και να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, είναι να υπάρξουν επενδύσεις, από τον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα.

Όσον αφορά το δημόσιο τομέα, με εξαίρεση το ΕΣΠΑ, υπάρχουν πλέον πολύ περιορισμένες δυνατότητες για να συμβάλλει αποφασιστικά με επενδυτικά κεφάλαια μέσω του ΠΔΕ, το οποίο, κακώς κατά τη γνώμη μου, ως εύκολη λύση συνεχώς περικόπτεται .

Το βάρος επομένως, πρέπει να δοθεί αναγκαστικά στον ιδιωτικό τομέα, αλλά να δοθεί όχι με πρακτικές χωρών της Λατινικής Αμερικής αλλά με πολιτικές που δοκιμάστηκαν και πέτυχαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δηλαδή με ρεαλιστικές και φιλελεύθερες πολιτικές  που προτάσσουν την κοινή λογική –γιατί εδώ πλήττεται η κοινή λογική- και τη στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, γιατί η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορεί συλλήβδην να ενοχοποιείται.

Σ΄ αυτό ακριβώς το σημείο υπάρχει και μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλων κομμάτων της Αντιπολίτευσης, κυρίως όμως του ΣΥΡΙΖΑ.

Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν θέσεις εργασίας χωρίς επενδύσεις; Και πώς μπορούμε να έχουμε επενδύσεις χωρίς επενδυτές;

Και πως μπορούν οι επενδυτές, δηλαδή ο ιδιωτικός τομέας, να επιβιώσει σε μία χώρα που τον πνίγει η γραφειοκρατία, τα αντικίνητρα στην καινοτομία και η βαριά φορολογία;

Δεν μπορείς να έχεις επενδύσεις, όταν η Βουλγαρία και η Τουρκία δίπλα σου, φορολογούν τις επιχειρήσεις στο ¼ της Ελλάδας και εσύ εξαγγέλλεις ότι θα φορολογήσεις ακόμη περισσότερο τα νομικά πρόσωπα για να αντιμετωπίσεις τα ελλείμματά σου.

Ούτε δημιουργείται φιλικό περιβάλλον προς την επιχειρηματικότητα όταν ζητάς να διατηρηθεί ο δημόσιος έλεγχος στον ΟΣΕ, τα ΕΛΤΑ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ κλπ, όταν εξαγγέλλεις ότι θα παραμείνουν στην ευθύνη του Δημοσίου βασικές παραγωγικές μονάδες, όπως λιμάνια, αεροδρόμια και ναυπηγεία, όταν δηλώνεις ότι χρειάζεται να προσληφθούν και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι ή όταν μιλάς για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας

Είναι δυνατόν με τέτοιες πολιτικές, να υπάρξει ντόπιος ή ξένος επενδυτής που να επενδύσει στην Ελλάδα;

Οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουμε στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στην κοινωνική οικονομία της αγοράς, βρισκόμαστε αυτή την περίοδο απέναντι σε ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα αριστερών και ακροδεξιών «κινημάτων», που κινδυνολογούν, που δημαγωγούν με ανέφικτες ρητορείες και που χαϊδεύουν τα αφτιά των απογοητευμένων πολιτών.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, το ιστορικό χρέος της κεντροδεξιάς είναι πολύ συγκεκριμένο. Δεν πρέπει να αφήνουμε τη χώρα δεμένη στις αντιαναπτυξιακές εμμονές και τις οπισθοδρομικές στρεβλώσεις του παρελθόντος. Ούτε πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε όμηροι των απαιτήσεων των συντεχνιών. Ειδικά αυτή την περίοδο !!!

Οι αποκρατικοποιήσεις, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι και εισπρακτικό μέτρο. Όποιος όμως τις βλέπει μόνο σαν εισπρακτικό μέτρο, που θα αποφέρει τα χρήματα που χρειάζονται για την αποπληρωμή μέρους του δημόσιου χρέους (όπως δηλαδή οι αυξήσεις των φόρων και οι περικοπές των δαπανών), βλέπει μόνο το δένδρο και δε βλέπει το δάσος.

Οι αποκρατικοποιήσεις εκτός από εισπρακτικό μέτρο, αποτελούν κυρίως ένα αναπτυξιακό μέτρο.

Αν έχουμε μια ζημιογόνο επιχείρηση, τότε η λειτουργία της σε ανταγωνιστικά πλαίσια, την μετατρέπει από ζημιογόνο σε κερδοφόρα και επομένως συνεισφέρουσα μέσω της φορολογίας στα δημόσια έσοδα.

Αν έχουμε μια κερδοφόρα επιχείρηση, όπως σε ελάχιστες περιπτώσεις συμβαίνει –βλέπε ΟΠΑΠ- τότε πέρα από τα σημαντικά ποσά που θα εισπραχθούν τώρα από την αποκρατικοποίησή της, το κράτος θα μπορεί να λαμβάνει πρόσθετα έσοδα από τον τζίρο της.

Επιπλέον και στις δύο περιπτώσεις, βελτιώνεται ταυτόχρονα η παραγωγικότητα και η ποιότητα των παραγόμενων υπηρεσιών και προϊόντων, μειώνεται η διαφθορά στη διοίκηση και τις προμήθειες και προσελκύονται νέα επενδυτικά κεφάλαια.

Σε όλους αυτούς που αμφισβητούν την αναγκαιότητα των αποκρατικοποιήσεων, η απάντηση είναι πολύ συγκεκριμένη:

Στις έκτακτες συνθήκες που βιώνει η πατρίδα μας, οι αποκρατικοποιήσεις: Και στα δημόσια οικονομικά της χώρας βοηθάνε. Και αποτελούν τον καλύτερο τρόπο για να προσελκύσουμε ρευστότητα στην οικονομία. Και αποτελούν τον καλύτερο τρόπο να προσελκύσουμε επενδύσεις, την ώρα που όχι μόνο δεν έρχονται κεφάλαια στη χώρα αλλά φεύγουν και τα τελευταία από αυτήν. Και η εποπτεία του Δημοσίου μπορεί και πρέπει να διασφαλίζεται, μέσω ρυθμιστικών αρχών, στις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και στις εθνικές υποδομές.

Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ολοκληρώνοντας, θυμίζω δύο δεδομένα για να έχουμε μια πιο πλήρη εικόνα αυτών που ρυθμίζει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο:

1^ον) Το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων αφορά περισσότερο στην αξιοποίηση της αδρανούς ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και πολύ λιγότερο στις εισηγμένες και μη επιχειρήσεις. Από το σύνολο των εσόδων, το 75% θα είναι από τη δημόσια γη και το 25% από τις πωλήσεις μετοχών εισηγμένων και μη εταιρειών.

2^ον) Από συστάσεως του ελληνικού κράτους, η ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου αποτέλεσε αντικείμενο αυθαίρετων καταπατήσεων. Από ενδεικτικά στοιχεία απογραφής που έγινε το 2005, σε σύνολο 97.000 καταγεγραμμένων Δημόσιων και Ανταλλάξιμων ακινήτων είναι καταπατημένα ή διεκδικούνται τα 89.000, ποσοστό δηλαδή 90%.

Μπορούμε να αφήνουμε λοιπόν αυτή την κατάσταση να συνεχίζεται; Εδώ χρειάζονται καθαρές απαντήσεις και καθαρές λύσεις. Δεν μπορεί να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο διαμορφώνει ένα πλαίσιο για την ταχεία υλοποίηση των αποκρατικοποιήσεων που έχουν δρομολογηθεί. Είναι όντως ευέλικτο το πλαίσιο, αλλά χρειάζεται, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά, για να αποφύγει η χώρα τον κίνδυνο ενός τριτοκοσμικού μέλλοντος με διεθνή απομόνωση.

Σ’ αυτή την προσπάθεια, εμείς, δεν κάνουμε πίσω.