Το πραγματικό δίλημμα που έχουμε μπροστά μας, δεν είναι το δίλημμα «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», όπως έντεχνα επιδιώκουν να περάσουν, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Το δίλημμα αυτό έχει απαντηθεί με λάθος τρόπο από το ΠΑΣΟΚ το 2010, όταν η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς ήταν σθεναρά απέναντι.
Το πραγματικό δίλημμα είναι πως θα αποκτήσουμε την ετοιμότητα και την αποτελεσματικότητα, για να επαναδιαπραγματευθούμε το Μνημόνιο – διαδικασία που δεν θα είναι στιγμιαία αλλά συνεχής- και να διαχειριστούμε τις κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες του. Το πραγματικό δίλημμα, είναι πως θα αποκτήσουμε ένα ξεκάθαρο σχέδιο δεκαετίας, για να επισπεύσουμε την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και τη διεθνή κηδεμονία, για να διασφαλίσουμε την ισότιμη παρουσία μας στην Ευρώπη και να προετοιμάσουμε τη στροφή στην πραγματική οικονομία.
Η απάντηση, λοιπόν, σ’ αυτό το δίλημμα είναι ξεκάθαρη. Η τωρινή κυβέρνηση και η τωρινή Βουλή αποτελούν την τελευταία ευκαιρία, γι’ αυτό και είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε. Τα ανοικτά μέτωπα στο πεδίο της οικονομίας, όπως οι αποκρατικοποιήσεις, η διασφάλιση της ρευστότητας και η δημιουργία ενός νέου φορολογικού συστήματος, είναι πολύ συγκεκριμένα και χρειάζεται να κινηθούμε σοβαρά και συγκροτημένα: Καμία όμως αλλαγή, καμία κυβερνητική πρωτοβουλία, δεν θα έχει προοπτική και αποδοχή από την κοινωνία, εάν δεν φροντίσουμε ταυτόχρονα για την εμπέδωση του αισθήματος δικαίου και την ενδυνάμωση του ήθους στην πολιτική διακυβέρνηση. Εάν δεν αλλάξουμε δηλαδή, άμεσα, το πολιτικό σύστημα και τη δημόσια διοίκηση. Με κινήσεις, σαν και αυτές για τις οποίες δεσμεύθηκε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, όπως η αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
Όλα αυτά προϋποθέτουν, βέβαια, ότι θα γίνει αποδεκτή η επιμήκυνση του χρόνου της δημοσιονομικής προσαρμογής, αφού η χώρα βρίσκεται σε υφεσιακό σοκ συρρίκνωσης της κατανάλωσης και των επενδύσεων. Όποια, όμως, ένεση δημοσιονομικής χαλάρωσης και να υπάρξει, αυτή θα είναι πρόσκαιρη και εφήμερη. Η λύση δεν μπορεί να έλθει από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Η λύση θα έλθει κυρίως από την Αθήνα.
Μόνο με πολιτική σταθερότητα θα γίνουν επενδύσεις, θα ανακάμψει η απασχόληση και θα τονωθεί η κατανάλωση. Και επειδή η πραγματική μάχη κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η δημοσιονομική αλλά η μάχη των διαρθρωτικών αλλαγών, εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να προασπίσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα και να βρούμε την τόλμη –ως πολιτικό προσωπικό- για να αλλάξουμε τη δομή της οικονομίας μας ώστε να γίνουμε περισσότερο ανταγωνιστικοί και να αλλάξουμε ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα.
Οι δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων που τη στηρίζουν και των στελεχών της, συνάδουν με το κοινό αίσθημα, αφού περιγράφουν με αλήθεια την πραγματική κατάσταση της χώρας και αναφέρονται στην αποκατάσταση των ακραίων αδικιών και λαθών που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια σε βάρος των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.
Παράλληλα, οι πρώτες κινήσεις που έχουν αποφασισθεί είναι τολμηρές και δίνουν την αίσθηση μιας νέας αρχής. Προωθούν τις θεσμικές ανατροπές, γι’ αυτό που πολύ εύστοχα ονομάστηκε νέα μεταπολίτευση. Αλλάζουν το αίσθημα της εθνικής αποτυχίας. Εμπνέουν εμπιστοσύνη και προσφέρουν την αισιοδοξία ότι θα κερδίσουμε το στοίχημα της επόμενης ημέρας. Αισιοδοξία και ελπίδα, όχι όμως ψευδαισθήσεις. Είναι ρεαλιστικές και θα φέρουν άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα. Όχι μεγάλα λόγια, αλλά συγκεκριμένα μέτρα που θα βελτιώσουν την βεβαρυμμένη καθημερινότητα των νοικοκυριών. Οι πολίτες δεν πρόκειται να συγχωρήσουν καμία άλλη διάψευση των προσδοκιών τους.
Τέλος, δίνουν το μήνυμα, και στους εταίρους μας και στις αγορές, ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει ταχύτατα σε μεγάλες τομές. Να κερδίσει το χαμένο χρόνο και να κάνει αυτά, που έπρεπε να είχαν γίνει από καιρό. Αρκετά δυσφημίσαμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Αρκετά μας ειρωνεύτηκαν οι ξένοι. Καιρός είναι, με όρους συλλογικής αξιοπρέπειας, να ξεκινήσουμε την δική μας αντεπίθεση, την εθνική μας αντεπίθεση.
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΑΞΙΑ» το Σάββατο 21-7- 2012)
