Σε τέτοιες συνθήκες σοβαρής κρίσης, σαν αυτές που ζει η χώρα μας, οι πολιτικοί έχουμε συνήθως την τάση, είτε να απευθυνόμαστε στο ακροατήριό μας χαϊδεύοντας αυτιά και χρησιμοποιώντας ένα λαϊκίστικο λόγο, όπως έκαναν πριν από λίγο οι συνάδελφοι εισηγητές της αντιπολίτευσης, είτε να μιλούμε με διάφορους «ευφημισμούς», να περιγράφουμε δηλαδή μια σκοτεινή πραγματικότητα με ρόδινα χρώματα.

Νομίζω ότι θα πρέπει όλοι να προσεγγίζουμε με υπευθυνότητα τα ζητήματα της οικονομίας και να μην ακολουθούμε την «πεπατημένη», ούτε τον ένα , ούτε τον άλλο δρόμο.  Να μιλούμε δηλαδή καθαρά, και να λέμε την αλήθεια με το όνομά της και όχι την αλήθεια από την οπτική γωνία που μας συμφέρει πολιτικά.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κλείσει μέχρι σήμερα και για κάθε μαγαζί που κλείνει σήμερα, η ανάκαμψη, που τόσο έχουμε ανάγκη, γίνεται πιο δύσκολη αύριο.

Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα αργοπεθαίνει και μαζί της συμπαρασύρει ολόκληρη την οικονομία και χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία, γιατί η αγορά έχει στεγνώσει από ρευστό και οι τράπεζες αδυνατούν να δανείσουν ακόμα και τις ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Και την ίδια στιγμή, το κράτος δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του στον ιδιωτικό τομέα, ενώ ζητά από τον ιδιωτικό τομέα να είναι απόλυτα συνεπής απέναντι στο κράτος.

Αυτό που περιέγραψα, το βασικό δηλαδή πρόβλημα της ρευστότητας, αν δεν αποκατασταθεί, σε τίποτε άλλο δεν μπορούμε να προχωρήσουμε.

 Αν αποκαταστήσουμε την ρευστότητα στην οικονομία, η αγορά δεν θα πέσει σε ακόμα βαθύτερο τέλμα. Αν στηρίξουμε την ρευστότητα της οικονομίας, μαζί βέβαια με διαρθρωτικές αλλαγές και μέτρα ανάπτυξης, θα σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της ύφεσης.

 

 

Και η ύφεση πρέπει να σπάσει, γιατί η ύφεση δεν επιτρέπει να φανούν οι περικοπές στο έλλειμμα. Δεν επιτρέπει να αυξηθούν τα έσοδα. Η ύφεση δεν επιτρέπει να γίνουν αποκρατικοποιήσεις, ώστε να φέρουν χρήματα στο δημόσιο ταμείο. Η ύφεση δεν επιτρέπει να αξιοποιηθεί η ακίνητη περιουσία του δημοσίου. Η ύφεση παραλύει τα πάντα και οδηγεί την κοινωνία στην απόγνωση και την έκρηξη.

Θέλουμε δεν θέλουμε κυρίες και κύριοιΣυνάδελφοι –και συγχωρήστε με για την έκφραση- η οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το τραπεζικό σύστημα. Το τραπεζικό σύστημα, παρά τις στρεβλώσεις του και την αδυναμία ουσιαστικού ελέγχου του στο παρελθόν, είναι το κυκλοφοριακό της σύστημα, αφού μέσω αυτού διοχετεύεται η ρευστότητα στην αγορά. Και τραπεζικό σύστημα χωρίς χρήματα, είναι σαν βρύση χωρίς νερό.

 Γι αυτό είναι επείγον να επουλώσουμε τις πληγές και να κινηθούμε χωρίς καθυστερήσεις σε έξυπνες και βιώσιμες λύσεις. Για τις τράπεζες, αλλά κυρίως, μέσω των τραπεζών, για την πραγματική οικονομία.

Οι τράπεζες, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν λειτουργούν κατά κύριο λόγο με δικά τους κεφάλαια. Λειτουργούν κυρίως με ξένα κεφάλαια τα οποία είναι δανειακά. Είτε προέρχονται από τις καταθέσεις, είτε προέρχονται από την έκδοση ομολόγων, είτε από την διατραπεζική αγορά. Αυτά τα δανειακά κεφάλαια, είναι που οι τράπεζες δανείζουν στον πραγματικό τομέα της οικονομίας και ασκούν την δραστηριότητά τους.

Το μεγάλο ζήτημα που προέκυψε σε σχέση με τις τράπεζες είναι ότι λόγω της υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, υποβαθμίστηκε και η πιστοληπτική ικανότητα των τραπεζών για την άντληση τέτοιων δανειακών κεφαλαίων. Ταυτόχρονα, είχαν τις ζημιές από το κούρεμα των ομολόγων του δημοσίου, ενώ λόγω της οικονομικής κρίσης και της οικονομικής αβεβαιότητας, είχαν επίσης και την αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων καθώς και μεγάλη εκροή καταθέσεων.

Αυτό το ζήτημα προσπαθεί να αντιμετωπίσει η ανακεφαλαιοποίηση. Και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει όχι μέσω της θωράκισης της ρευστότητας των τραπεζών αλλά μέσω της θωράκισης της φερεγγυότητας και της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος. Ώστε να αποκτήσουν οι τράπεζες την απαιτούμενη κεφαλαιακή επάρκεια, η οποία επάρκεια θα δώσει με τη σειρά της στις τράπεζες τη δυνατότητα να αντλήσουν δανειακά κεφάλαια, τα οποία θα διοχετεύσουν για την ανάπτυξη του πραγματικού τομέα της οικονομίας, δηλαδή των επιχειρήσεων και των ιδιωτών.

 

 

Η ολοκλήρωση επομένως της ανακεφαλαιοποίησης των πιστωτικών ιδρυμάτων, πρέπει να είναι προτεραιότητα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει παγκοσμίως εναλλακτικό μοντέλο που να διασφαλίζει ότι οι τράπεζες θα συνεχίσουν στην περίοδο της κρίσης να λειτουργούν αποτελεσματικά και να επιτελούν το ρόλο τους.

Εκτός και αν εναλλακτικό μοντέλο είναι το άλμα στο κενό που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι κατά τη διάρκεια της πτώσης θα βγάλουμε φτερά και δεν θα γκρεμιστούμε. Γιατί άλμα στο κενό είναι η επιστροφή στο αποτυχημένο παρελθόν με τις κρατικές ή τις κρατικοδίαιτες τράπεζες.

Κανείς στην Ευρώπη δεν λέει κάτι τέτοιο.

Επομένως, δεν θα πάμε   στην Ευρώπη μέσω Βενεζουέλας, ούτε θα πάμε   μέσω Αργεντινής.  Ιδιαίτερα τώρα, μετά τη σημαντική απόφαση της ΕΚΤ, την προηγούμενη Πέμπτη, για σαρωτική παρέμβαση στις δευτερογενείς αγορές ομολόγων της δοκιμαζόμενης περιφέρειας.

Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας, έχει έναν προορισμό. Ο προορισμός αυτός λέγεται εθνική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Ανάπτυξη και ανασυγκρότηση όχι όμως με ευχές και άδειες ρητορείες.

 Δεν ανακαλύψαμε εμείς την πυρίτιδα. Ταμεία Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας υπήρχαν στην Ευρώπη από την δεκαετία του 90 (Σουηδία) και υπάρχουν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες μετά την κρίση. Το νομοθετικό πλαίσιο για το οποίο συζητούμε σήμερα, (δεν υπάρχει βέβαια κοινή ευρωπαϊκή νομοθεσία), αντανακλά όμως την εμπειρία που υπάρχει πάνω σ’ αυτό το θέμα από το εξωτερικό.Και στην ουσία, το νομοσχέδιο που συζητούμε σήμερα, είναι η τρίτη γενιά τροποποιήσεων στον βασικό νόμο για το ΤΧΣ, τον 3864/2010.

Τελειώνω κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι, με δύο σημαντικές για μένα παρατηρήσεις:

Παρατήρηση πρώτη: Ο ν. 3723/2008, ο πρώτος νόμος για την ενίσχυση των τραπεζών λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, προέβλεπε μεταξύ άλλων την έκδοση προνομιούχων μετοχών, τις οποίες αναλάμβανε το ελληνικό Δημόσιο, προκειμένου να αυξήσουν οι τράπεζες το μετοχικό τους κεφάλαιο.

Για τις προνομιούχες αυτές μετοχές προβλεπόταν προμήθεια (σταθερή απόδοση) 10%, η οποία, όπως προέκυψε κατά τη συζήτηση στην αρμόδια Επιτροπή Οικονομικών, αποδόθηκε μεν από τις τράπεζες τον πρώτο χρόνο, έπειτα όμως σταμάτησε να αποδίδεται.

Διάβασα την πρόσφατη, σχετική με το θέμα, επιστολή του Αναπληρωτή Υπουργού κ. Σταϊκούρα προς τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και τον Πρόεδρο της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών. Πρόκειται για ένα ποσό 550 εκατ. ευρώ που εγγράφεται ως έσοδο στον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι συμφωνίες και οι νόμοι κ. Υπουργέ πρέπει να τηρούνται από όλους και τα χρήματα αυτά πρέπει να αποδοθούν στο ελληνικό Δημόσιο. Δεν έχω τίποτε άλλο να πω.

 Όπως πρέπει να δείτε επίσης και το άλλο θέμα των υπέρογκων αμοιβών των μελών του ΔΣ του ΤΧΣ. Το ΤΧΣ είναι μεν ν.π.ι.δ και δεν διέπεται από τις διατάξεις του δημοσίου, διαχειρίζεται όμως χρήματα που έχει δανειστεί το ελληνικό δημόσιο και επομένως σ’ αυτή την περίοδο της βαθειάς κρίσης, πρέπει και μπορεί να υπάρχει οικονομικός έλεγχος στην λειτουργία του.

 

Παρατήρηση δεύτερη: Η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, όσο αναγκαία και αν είναι, δεν αρκεί από μόνη της για τη στήριξη της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία. Χρειάζονται και άλλες παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες. Η ενεργότερη παρουσία της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, αναπτυξιακά εργαλεία όπως το ΕΣΠΑ και ο επενδυτικός νόμος, η πληρωμή των οφειλών του κράτους στους ιδιώτες.

 Και βεβαίως η κυβέρνηση θα πρέπει να διεκδικήσει την εφαρμογή νέων ιδεών όπως τη δημιουργία ενός ειδικού εργαλείου ρευστότητας για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και επίσης να διεκδικήσει να ενταχθεί η χώρα μας στη συμφωνία για την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, ώστε να μην προσμετρηθεί το ποσό των 50 δις στο δημόσιο χρέος.

 Σας ευχαριστώ.